Projekt Dziecko z Peterborough został pomyślany i wyprodukowany dla dzielnicy CAN-Do w Peterborough (skrót od Central and North – Środkowej i Północnej części miasta), zamieszkałym w dużej części przez społeczności z Azji i Europy Wschodniej. Dzielnica ta jest zazwyczaj kojarzona z napięciami na tle etnicznym i kulturowym oraz z wysokim poziomem ubóstwa.

Ponieważ Peterborough to miasto ze śladami ludzkiej historii sięgającej czasów neolitu, ideą artystki było stworzenie sztucznego wykopaliska archeologicznego, które mogłoby stać się „czakrą” (z języka hindu), czy też „czakramem” – lokalnym punktem silnej energii w organizmie miasta, energii generowanej przez ludzi. Koncept w dużej mierze czerpał z różnicy lingwistycznej pomiędzy tymi słowami. Miał się też stać, poprzez swój wiek sięgający czasów sprzed religii abrahamicznych, swego rodzaju pomostem kulturowym pomiędzy podzielonymi społecznościami Can-Do. W sztucznym wykopalisku o wymiarach 2m x 3m i głębokości 1,5m, inspirowanym owalnymi pochówkami z tego regionu z epoki brązu, artystka umieściła grób dziewczynki.

 

Miały tam być też umieszczone niewielkie osobiste przedmioty, ofiarowane przez rodziców z Can-Do, którzy doświadczyli traumy związanej ze swoimi dziećmi. Mosiężna tablica zainstalowana przy wykopalisku miała informować, że grób pochodzi sprzed 3500 lat, a śmierć dziewczynki spowodowana była nowotworem oczu. Tablica zawierala również informację, że jest to miejsce wotywne, jako że zmarłe dziecko obdarzone było właściwościami szamańskimi, a miejsce pochówku zostało specjalnie wybrane, ponieważ miało przynieść szczęście okolicy.

Dziecko z Peterborough zostało wyprodukowane, ale nigdy nie zostało ani zainstalowane, ani zaprezentowane mieszkańcom Can-Do. Ze względu na argumenty na tle religijnym, miasto natychmiast wycofało zezwolenie na instalację, mimo, że projektu nikt nie widział. Tego samego dnia przywódcy religijni Can-Do ogłosili w meczetach, że projekt nie doczeka się instalacji w dzielnicy.

Powody dla których Dziecko Peterborough było tak kontrowersyjne to – najprawdopodobniej – niezwykle wysoka śmiertelność niemowląt w Can-Do, a także fakt, że większość kobiet nie korzysta z usług służby zdrowia ze względów religijnych.

Po 3 latach spędzonych w magazynach miasta Peterborough, projekt został zainstalowany w Wysing Arts Centre, w UK w roku 2015, gdzie stał się częścią kolekcji parku rzeźb – http://www.wysingartscentre.org/about/outdoor_sculptures

 

Według Davida Crowley, który napisał artykuł o  The Peterborough Child w magazynie Frieze „Rajkowska has an intuitive knack for public art proposals that attract both deep enthusiasm and splenetic opposition. In fact, her schemes are far less important as modes of representation than for their capacity to spawn what Bruno Latour would call acts of representation by others. Commisionning bodies – which espouse an inclusive rhetoric about cultural dialogue or social participation – turn out to be paralyzed by a fear of unpredictable exchanges. And often, it seems, the final desicion about whether or not to make a work of public art does not rest with the agencies supposedly charged with this role.”